Een mooie vraag die op mijn pad komt. Wat maakt u gelukkig? U kan daarbij staan voor jou als individu maar ook voor jullie als in samen. Juist in dat samen zit een groot deel van ons geluk, want we zijn immers sociale wezens die graag bij elkaar zijn. Samen komt vaak tot uiting in een relatie. Daar kennen we verschillende vormen in, van werk- tot liefdesrelatie en alles wat daar tussenin zit.
De eerste relatie waarmee we te maken krijgen zodra onze ziel in ons lichaam landt is die met onze moeder. We groeien in haar buik in een heerlijke symbiose die ruw wordt verstoord door onze geboorte. In de eerste maanden van ons leven proberen we deze relatie en verbinding te herstellen door ons (weer) te hechten aan onze moeder.
Na het eerste levensjaar zetten we de voorzichtige stappen naar autonomie. We willen op onze eigen plek gaan staan. De manier waarop we dit doen vormt de basis voor hoe we het ook later in onze andere relaties gaan doen. Jong geleerd is oud gedaan.
In de zoektocht naar balans tussen samen en apart gaan nog twee andere ontwikkelingen in autonomie een rol spelen. Je zoekt een goede balans tussen de beschikking over jouw eigen lichaam en jouw (eigen) vrije wil versus de wil van de ander volgen en daarin te pleasen. Laat je los of ga je dragen? Daarnaast speelt de balans tussen zelfstandigheid en ondersteuning een grote rol. Ga je op eigen benen staan of blijf je afhankelijk? Als laatste wil je graag vanuit je volledige vrouwelijke of mannelijke potentie leven. Hoe je daarin je omgeving ontmoet (de ouder van het andere geslacht speelt hierbij een grote rol) bepaalt de mate waarin en hoe jij gaat presteren in de wereld. Voordat je het weet is de perfectionist geboren.
Een relatie tussen twee mensen is altijd een verbinding tussen twee ego’s. Omdat iedereen perfect is in zijn imperfectie zal voorwaardelijkheid hierbij altijd een rol spelen. Het geven en nemen mag/kan dan in balans blijven. Zodra hier scheefgroei ontstaat, zit je weer makkelijk in het verwijt.
Tussen twee mensen kan ook een zielsconnectie bestaan. Twee zielen uit dezelfde zielenfamilie herkennen elkaar en dat geeft automatisch verbinding. Uiteindelijk komen alle zielen uit één universele ziel en is de connectie en verbinding er altijd tussen mensen. Dus waarom zoeken we er dan zo halsstarrig naar in een relatie?
Afgelopen tijd heb ik in zes modules ‘Dansen met de maskers’ mogen ervaren hoe de ziel in ons lijf landt en hoe dat proces ons ego met allerlei gedragspatronen (maskers) vormt. Het is een hele mooie aanvulling in de vorm van beweging en dans op de theoretische kennis en de eigen ervaringen die ik al heb.
Wil jij ook eens onderzoeken hoe jij het geluk al dan niet vindt in het samen en de relatie met anderen (en jeZelf?)? Voel je vrij om een kop koffie of thee met mij te drinken. Ik gids je graag een eindje op weg en wie weet wil je daarna wel op reis om jouw innerlijk kompas ontdekken.