Te laat komen. Het hoort niet vind ik, maar het gebeurde mij vanochtend toch. Normaliter ben ik altijd op tijd, eerder te vroeg. Maar vandaag ging het, ondanks mijn goede intentie om op tijd bij mijn afspraak te willen zijn, toch mis. Ik was te laat! Om dan toch nog liefdevol naar jeZelf te blijven is een uitdaging. Wat gebeurde er nu eigenlijk?
Ik pas de komende weken op het huis van mijn oudste dochter. Zij is samen met vriend en hond heerlijk vertrokken naar Noorwegen en als een soort van vakantie verblijf ik in hun huis. Dat betekent ook dat ik in een heerlijke vakantiestemming ben en super relaxed de dingen doe. Zoals dus ook het opstaan. De wekker (te) krap op tijd en dan heel rustig ontbijten, zorgt er al voor dat ik te laat de deur uit ga.
Al snel merk ik dat de duur van mijn reis anders is dan ik gisteravond heb berekend. Het is natuurlijk geen vertrouwde route en die blijkt nu ineens ook meer tijd in beslag te nemen dan ingeschat. In zo’n situatie is het ook altijd zo dat als je al wat te laat vertrekt, je ook dit soort vertraging er nog bij krijgt (en alle verkeerslichten tegen!).
In mijn hoofd begint het stemmetje al te zeuren. ‘Had je maar eerder op moeten staan en sneller moeten vertrekken’. Ik hoor het aan en ja, eerlijk gezegd, had ik dat kunnen doen. Maar in mijn relax-stand heb ik het niet gedaan en dat was best fijn.
Omdat ik er zo rustig onder blijf, denkt het universum de spanning nog maar wat meer op te voeren. Ik ben uiteraard binnendoor gereden om zo het ontspannen vakantiegevoel vast te houden in plaats van de hectiek van de snelweg op te zoeken. Bovendien scheelt dat enorm in de kilometers. Maar binnendoor kom je van alles tegen. Een auto met aanhanger die maar krap 70 rijdt waar je 80 mag en die ogenschijnlijk dezelfde kant op moet als jij. Bij elke rotonde en dat zijn er tegenwoordig best veel, hoop je dat hij afslaat of dat er een kans komt om in te halen. Beide zaken gebeuren niet en zo word ik gedwongen om in het rustige, ik heb geen haast vandaag, vakantietempo te blijven.
De omleidingsroute die dan ook nog volgt, maakt dat ik me er maar aan overgeef. Ik ben te laat en daar kan ik helemaal niets meer aan veranderen, behalve mijn afspraak even op een geschikt moment een bericht sturen dat ik 10 minuten later ben. Gelukkig dat is geen probleem.
De dwangmatige norm die ik meZelf opleg dat ik altijd op tijd moet zijn en niet te laat mag komen, zet mij behoorlijk klem. Deze norm wordt ook gemakkelijk door mijn EGO gebruikt om mij te bekritiseren. De kunst is om te ontdekken waar deze stem vandaan komt en deze liefdevol aan te horen, maar ook de keuze te voelen om je er al dan niet iets van aan te trekken. Zodra jij je norm hebt weten om te buigen naar een intentie, in de wetenschap dat het je niet altijd lukt, dan ben je vrij.
Wil jij ook jouw vastgeroeste normen ombuigen naar vrije intenties. Ik gids je graag. Lees de aankomende inspiratiemail maar vast als je ermee aan de slag wilt.