Samenzijn is in deze kerstperiode iets waar veel mensen naar verlangen. Op bezoek bij vrienden en familie, zodat we het gevoel van erbij horen kunnen ervaren. We doen er dan toe. Toch kan samenzijn ook verstikkend zijn als jij als individu teveel opgaat in het wij.
Afgelopen week mocht ik tijdens mooi representantenwerk staan voor het vermogen om de IK-kracht te verbinden met de wij-kracht, zodat samenzijn iets moois en vervullends wordt. Je behoudt je autonomie terwijl je ook het samenzijn kunt ervaren. Het is een beweging die we al vroeg leren als we ons losmaken van onze moeder. We willen apart, maar er is ook dat verlangen naar samen.
Als je een allemansvriend bent dan vind je nabijheid heerlijk en dat zoek je dan ook vaak in het samenzijn met de ander. Je kunt dan moeilijk alleen zijn, je voelt je snel eenzaam en je wil graag met een ander zijn. Je gaat daarin zover dat jij je (te) makkelijk aanpast en misschien zelfs wel wegcijfert. Kameleongedrag is jou dan ook niet vreemd.
In de liefdesrelatie kan dit verlangen naar samenzijn ongezond worden, helemaal als één van de partners het wij vanuit de eigen autonomie gaat domineren. Dit gebeurt vooral als één van de twee dominant is, terwijl de ander zich volgzaam en onderdanig opstelt. Twee symbiotische ikken worden dan een wij en deze wij wordt gedefinieerd door de dominantie ik. Beide partners zijn tevreden. De een mag als strijder leiden en de ander mag als pleaser volgen.
Het is fijn als in het samenzijn er zowel ruimte is voor de onafhankelijke ik als voor de onderlinge afhankelijkheid van het wij. Op die wijze kun je hele fijne en gezellige feestdagen doorbrengen met een ieder die je lief is. Dat wens ik een ieder toe.
Wil jij ook leren om je autonomie te bewaren in het samenzijn? Ik gids je graag. Om een eerste stap te zetten kun je je ook abonneren op mijn inspiratiemail of fijn mijn e-book lezen bij de kerstboom.