Er was eens een klein meisje dat dacht dat ze kon toveren. In haar jonge leven gebeurden heel veel dingen waarvan zij dacht dat dit door haar kwam. Heel magisch was zij gaan denken dat ze zo veel invloed op de wereld had.
Ze had haar opdracht al gevoeld toen ze op de wereld kwam. Zij mocht voor haar moeder gaan zorgen want zij had een vriendin en moeder nodig. Het meisje dacht dat zij dat wel kon. Zij voelde zich daardoor ook anders dan andere mensen, bijzonder, want zij had de gave om haar moeder te redden. Dat het kleine meisje daarmee haar eigen zijn en haar eigen taak opofferde had zij niet door.
Het meisje voelde al snel aan dat er bij haar moeder voor haar behoeftes en emoties niet zo veel ruimte was. Haar moeder had het zwaar en moeilijk en ze ontwikkelde de gave om haar moeder zodanig aan te voelen dat zij precies het juiste kon doen wat nodig was om het welzijn van haar moeder te verbeteren. Ondertussen zocht ze zelf haar heil bij papa in een poging om daar wel de emotionele aandacht te krijgen die ze zo nodig had. Maar ook daar bleef de deur gesloten. Haar vader wist niet wat hij er mee aan moest. Nog steeds in de illusie dat zij invloed had om dit tij te keren ging ze heel hard haar best doen om papa tevreden te houden en zo nog een klein beetje liefde en trots te voelen.
Toen was de dag aangebroken dat het meisje een vrouw begon te worden. In haar ontluikende seksualiteit keek ze naar het voorbeeld in haar omgeving, haar moeder. Ze vond een manier om toch nog dicht bij haar moeder te zijn door net zoals zij te worden in haar vrouwelijkheid. Ze leerde hoe zij zich als vrouw moest verhouden tot mannen: inschikkelijk en volgzaam. Zo doet een vrouw het in relatie tot een man.
De toverkracht van het kleine meisje leefde voort in de vrouw. Ze ontmoette een man die zich ogenschijnlijk door haar liet redden. Hier kon ze de opgevolgde identiteit van haar moeder volledig tot wasdom brengen. Ze liet voor zich zorgen en volgde haar man in alles, terwijl hij hier niet expliciet om vroeg. Dat was haar keuze. De prijs die ze daarvoor betaalde was een nog verdere opoffering in haar (vrouw) zijn. Ze verdween volledig achter een masker van onbewogenheid. Dit hield ze jaren vol, totdat het niet meer ging.
Het kleine meisje in de inmiddels volwassen vrouw ontmoette een lieve fee. Zij zei: ik zie jou. Ik zie de potentie in jou en heb het volste vertrouwen dat jij deze potentie kunt waarmaken en dat gebeurde. Het kleine meisje snapte ineens dat zij niets anders hoefde te doen dan helemaal zichZelf te zijn. Als ze deed wat goed was voor haarZelf dan was dit ook goed voor haar omgeving.
Dit prille besef nestelde zich als een zaadje in haar. Het kreeg water door fijne ervaringen waarin zij gewoon was, niet meer en niet minder. Gewoon goed genoeg. Er verschenen barstjes in haar masker waardoor ze in veilige situaties een sprankje (meer) van zichZelf ging laten zien. Het applaus dat ze kreeg voedde haar behoefte aan waardering.
De toverkracht van het meisje werd nog steeds ingezet om de ander te plezieren en tevreden te stellen. Het had zich genesteld in alle vezels van het lijf van de volwassen vrouw. In al haar doen en laten kwam het naar voren. Het werd steeds duidelijker dat de ingezette toverkracht helemaal niet het effect had wat het kleine meisje dacht dat het had. Heel langzaam ontwaakte zij uit haar droom.
De dag kwam dat het meisje het zielsbesluit nam om op eigen benen te gaan staan en haar eigen plek weer in te nemen. Ze werkte aan haar zelfstandigheid en nam eigenhandig beslissingen. Langzaam liet ze voorzichtig haar volgzaamheid los en werd ze minder onderdanig. Ze schikte zich minder en ontdekte haar eigen wil. De illusie dat ze overgeleverd was aan de ander en dat ze de ander kon redden liet ze los. Er ontstond direct een immense vrijheid, maar ook een enorme leegte. Ze had altijd een gat gevuld door te zeer lief te hebben en door dat niet meer te doen was er nu een tekort en gemis voelbaar. De liefde ontbrak.
Er was maar één oplossing voor het kleine meisje. Terugkeren naar papa en mama met lege handen. Door haar ouders weer als kind tegemoet te treden en in hun armen te rennen kon ze de echte liefde weer voelen. Liefde voor haar ouders en liefde van haar ouders. Het stroomde weer tussen haar en haar ouders, zoals het hoort.
De verkilling in het kleine meisje ontdooide. Langzaam begon het te gloeien in haar hart en in haar buik. Er groeide liefde in haar voor haarZelf. Hoe moeilijk ook, maar ze begon zichZelf te aanvaarden zoals ze is en zichZelf te waarderen voor ze doet. Ze heeft maar één taak in het leven en dat is liefdevol zichZelf zijn en doen wat goed voor haar is, want dat is precies wat de wereld nodig heeft.
Wil jij ook ontdekken waar je nog aan het toveren bent? Ik drink graag koffie of thee met je. Neem vooral vrijblijvend contact met mij op.