Afgelopen week heb ik weer mooi kunnen ervaren hoe EGO mij beschermt. Ik had een voorstel uitgebracht en op maandag zou de klant een besluit nemen over de uitgebrachte offertes. Maar het bleef stil….
Tsja, en wat gebeurt er dan in mijn hoofd? Ik ga rekening houden met een afwijzing, ondanks mijn vertrouwen en zelfverzekerdheid dat ik wel gekozen zou worden. Een afwijzing is pijnlijk, dus ik bereid mij er op voor door voor meZelf allerlei redenen te bedenken waarom het niet erg zou zijn als ze voor een andere partij zouden kiezen.
“Ik begeleid deze club al heel lang en het is best goed als er eens een nieuwe frisse begeleidingswind gaat waaien” en “ach, dan heb ik ook weer tijd voor andere zaken”. Niet dat mijn portemonnee daar dan blij mee is, maar …
Als ik woensdag de klant spreek krijg ik een formeel antwoord dat de groep eruit is en dat ik morgen een mail zal krijgen met de uitslag. De rest van het gesprek verloopt vriendelijk en we hebben ook uitgebreid gesproken over de organisatie en de uitdaging die er ligt. Okay… Dat kan ik als positief interpreteren en dus denken dat het met het gunnen van de opdracht aan mij wel goed zit. Toch blijft er ook een stemmetje in mij sluimerend zeggen “als het een ja was dan hadden ze het toch wel gezegd, ze durven gewoon niet rechtstreeks nee te zeggen.
Ik sudder rustig door in mijn onwetendheid en ervaar maar eens weer wat dit met mij doet. Als ik eind van de dag hoor dat ik unaniem ben gekozen voor deze opdracht, voelt mijn ego zich natuurlijk enorm gestreeld. Ook voel ik blijdschap dat ik voort kan zetten waarmee ik al was gestart. Pas dan realiseer ik me hoe ik meZelf op voorhand al had gewapend tegen de teleurstelling.
Wil je tips ontvangen hoe jij ook jeZelf beter leert kennen in dit soort strategieën meld je dan aan voor mijn inspiratiemail of plan vrijblijvend een kennismakingsgesprek met mij. Dan gids ik je een eindje op weg.