Kerst draait om de geboorte van het kindeke Jezus en dat gebeuren doet mij onherroepelijk denken aan mijn eigen geboorte en welkom op aarde. Nu 55 jaar geleden zat ik nog lekker in de buik van mijn moeder, in die heerlijke symbiose met haar.
Mijn geboorte ruim een maand later was mijn welkom op aarde. Uit de eenheid met mijn moeder ging ik zo de afgescheidenheid in. Mijn moeder verlangde enorm naar een meisje en die wens kon ik moeiteloos vervullen, want dat was ik… een meisje.
Naast dit verlangen zat er ook een enorm gemis in mijn moeder. Het gemis aan haar eigen moeder. Een gemis dat door mij haarfijn werd aangevoeld en ik hoorde daarin de opdracht om niet alleen haar dochter maar vooral ook haar moeder of vriendin te zijn. Iemand die voor haar zorgde en die haar kon steunen. Zo heb ik het welkom op aarde als dochter (helaas) niet onvoorwaardelijk ervaren en kon ik moeilijk vol in het leven stappen. Ik trok mij terug en werd een dromer in mijn eigen veilige wereldje.
In aanloop naar Kerst wordt de agenda wat rustiger en is er tijd om wat meer aanwezig te zijn in het hier en nu, in mijn lijf en bij mijn gevoel. Geen afleiding meer door het vele werk en dan voel ik ook meteen de onrust is mij. Onrust die bij mij vaak staat voor verdriet dat ik wegdruk. Verdriet om de consequenties van de keuzes die ik maak. Rouw die daarbij hoort en de schuld en verantwoordelijkheid die ik daarin heb te nemen als ik vol in het leven stap.
De donkere dagen voor Kerst keren het tij nu de kortste dag met de Winter Solstice ons alweer naar het licht brengt. De dagen gaan lengen en een nieuw jaar ligt voor ons. De donkerte en het licht: beiden horen bij een gelukkig leven. Als je aan je persoonlijke ontwikkeling blijft werken, dan weet je dat elke keer weer dat moment komt dat je opnieuw vol het leven in kunt stappen. Alsof je opnieuw wordt geboren. Weer meer als dochter van mijn moeder die gelukkig goed genoeg is.