Als je feedback krijgt, kun je dat ervaren als een klap in je gezicht. Je doet je stinkende best, werkt hard en loopt je het vuur uit de schoenen…… en dan krijg je de boodschap dat je teveel doet! Je bent voortdurend de boel aan het redden en fixen.
Er schuilen geweldig mooie eigenschappen onder dit gedrag en dat zijn loyaliteit en een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Onbewust denk je dat jij alles moet en kunt oplossen. Je trekt de kar en neemt makkelijk en snel het voortouw. De controle behouden is de grote drijfveer. Als ik het zelf doe, dan gebeurt het immers snel en goed.
Dit overactieve en initiatiefrijke gedrag heeft echter ook een keerzijde, want de mensen in jouw omgeving die jij voortdurend redt, worden zo namelijk nooit zelfstandig. Je biedt ze hulp die ze van jou afhankelijk houdt en helpt vooral omdat je, al dan niet onbewust, denkt dat de ander het niet zelf kan. Je probeert hem of haar zelfs soms te verbeteren naar hoe jij denkt dat het zou horen. Dat is behoorlijk belerend en aanmatigend.
Als redder, oftewel de pleaser, ontleen jij jouw identiteit aan deze houding. Als je iemand redt of heel hard werkt, dan bén je iemand. Jouw eigen behoeften heb je weggedrukt. Met dit gedrag wil je het imago neerzetten van harde werker en vooral op deze wijze erkenning en waardering ontvangen.
En dan komt die klap in je gezicht als iemand tegen je zegt dat je te hard werkt en daarmee de ander klein en onzelfstandig houdt. Jouw ego gaat in de overdrive met gedachten als ‘stank voor dank’ en ‘ik doe het toch voor het resultaat!’ Je schiet dan in de slachtofferrol en voelt je aangevallen.
Het vraagt moed en durf om na de eerste kwetsing weer uit de slachtofferrol te stappen. Hoe? Door minder hard voor jeZelf te worden en jeZelf ook iets gunnen. Dus liefdevoller en zorgzamer worden naar jeZelf.
Wil jij ook uit dat reddersgedrag stappen en je pleasegedrag vaarwel zeggen? Ik gids je graag de goede kant op. Of abonneer je op de inspiratiemail zodat je aankomende week al mijn tips leest die horen bij jouw redding.