Het overkwam mij deze week weer eens. Ik interpreteerde wat de ander zei, deed een aanname, maar trok de verkeerde conclusie. Daar werd ik me niet veel later van bewust.
Wat was er aan de hand? Ik had een certificering georganiseerd voor het afronden van een onderdeel van een driejarig opleidingstraject. Daarvoor zou ik een certificaat regelen en natuurlijk een roos. Omdat ik graag wilde dat deze rozen met de voetjes in het water zouden staan, vroeg ik mijn contactpersoon via de app om een emmer met water. Zijn reactie: daar staan ze al. Ik dacht gelijk: heeft hij dan ook rozen geregeld? Heb ik dit niet goed met hem afgestemd en hebben we nu twee keer een roos voor elke deelnemer? Natuurlijk ging ik dit gelijk navragen, maar hij had het over de bos bloemen die hij had geregeld voor de deelnemers. Ik las het appje met mijn gekleurde ogen.
Dus wat gebeurt er dan op een diepere laag in mij? Een aantal dingen. Ik twijfelde aan mijn eigen handelen en communicatie. Kennelijk ben ik dus toch nog steeds onzeker in ‘doe ik het wel goed genoeg’ en zoek ik daarvoor de bevestiging.
Ik weet en heb de ervaring met mijn contactpersoon dat hij een harde werker is. Hij regelt graag en snel de zaken voor een ander. Met die gedachte in mijn hoofd trok ik dus al snel de (onterechte) conclusie dat hij weer iets geregeld had wat niet aan hem is. Het vertrouwen in hem dat hij iets had geleerd over reddersgedrag was even naar de achtergrond verdwenen, samen met het vertrouwen dat ik daar iets in had betekend.
Met de roos en de bloemen kwam het uiteindelijk allemaal goed. Sterker nog, ook ik kreeg een prachtige bos bloemen voor mijn enthousiasme en tomeloze inzet in dit traject. Als ik dan terug hoor wat dit onderdeel van het traject hen heeft opgeleverd, dan moet ik toch wel even blozen.
Wanneer en waarom neem jij makkelijk iets aan? Fijn om dat eens te horen.